مرثیه ای برای انجمن کوهنوردان ایران

قصه پر غصه ایست حکایت سازمانهای مردم نهاد در این مرز و بوم.

سازمانهائی که با اهدافی بلند و متعالی تشکیل می شوند و گروهی را امیدوار می کنند و با شور و حرارت فعالیت خود را آغاز میکنند اما با فروخفتن هیجانات اولیه رو به اضمحلال گذارده و اسیر روزمرگی شده و ... و متاسفانه به مرگی زودرس  دچار می شوند.

با قدرت گرفتن کوهنوردی دولتی و یکه تازی مدیران انتصابی که چون قدرت خودرا از منبعی جز کوهنوردان می گرفتند حاضر به پاسخگوئی به آنان نبوده و دلیلی برای اقناع افکار عمومی نمی دیدند، گروهی از کوهنوردان سازمانی مردم نهاد را تحت عنوان انجمن کوهنوردان ایران بنا نهادند. سازمانی که اصلی ترین هدفش دفاع از حقوق صنفی کوهنوردان و تقویت کوهنوردی مستقل بود. اما متاسفانه از آنجائی که در جامعه ای استبداد زده زندگی می کنیم  و سابقه روشنی در زمینه فعالیتهای صنفی نداریم این سازمان نیز بر طبق سنت غالب عمل کرد و تبدیل به محفل و تریبون عده ای معدود شد و روز به روز ضعیفتر و رنجور تر شد تا به امروز که نماینده انتخابی این سازمان چنین فروتنانه در برابر مدیر متکبر دولتی نشسته و خوشحال و شادمان از اینکه موفق به شرفیابی!!! شده است.مدیری که حاضر نمی شود از صندلی بلند تکبر و غرور خود پائین آمده و به حرمت میهمانی که بزرگترین تشکل کوهنوردی کشور را نمایندگی می کند در موضعی برابر -حد اقل از لحاظ فیزیکی -با او به مذاکره بپردازد.

کاش آقای ثابتیان به حرمت آرائی که کوهنوردان برای او به صندوقها ریخته بودند در برابر این تکبر و غرور، مغرورانه رفتار کرده و فروتنی پیشه نمی کردند.

کاش آقای ثابتیان و دوستانشان چنان رفتار می کردند که امروزه با تکیه بر پشتیبانی خیل عظیم کوهنوردان از چنان قدرتی برخوردار می شدند که همچون یک ارباب رجوع دون پایه در برابر رئیس فدراسیون نمی نشستند.

اعتراض من به آقای ثابتیان اعتراض به شخص او نیست ، اعتراض به جامعه کوهنوردی است که علی رغم کثرت و کمیت بالایش هنوز نتوانسته از تشکیلات منسجم و قوی برای دفاع از حقوق صنفی کوهنوردان و تقویت کوهنوردی غیر دولتی برخوردار شود.