۱۳۸۹ آبان ۱۰, دوشنبه

فرصت سوزی در حادثه نانگا پاربات



چندی پیش خبری در پایگاه خبری فدراسیون کوهنوردی منتشر شد مبنی بر اینکه فدراسیون کوهنوردی و صعودهای ورزشی در پاسخ به استعلام یک مرجع قضائی درخصوص صحت صعود تیم اعزامی باشگاه دماوند به قله نانگا پاربات تشکیل جلسه داده و اعلام نموده که این تیم به قله صعود نکرده و صعود آنها مردود است.(متن خبر در وبلاگ کوهنوشت)
 
درخصوص صلاحیت فدراسیونی که خود در این قضیه یک طرف دعواست بحث بسیار می توان کرد و در این رابطه بیانیه باشگاه دماوند در اینخصوص قابل توجه است.اما نکته جالب و در عین حال تاسف آور در این بین این است که موضوع اصلی این صعود که همانا حادثه منجر به مرگ مرحوم سامان نعمتی بود به فراموشی سپرده شده و صحنه گردانانی وارد این قضیه شده و موضوع را به سمت علائق و منافع حقیر خود کشانده اند کسانی که بعد از صعود قله نانگاپاربات توسط تیمی که کمترین اعتنائی به فدراسیون ننموده بود از اینکه افتخار این صعود بنام برخی افراد غیرخودی ثبت شده و این لقمه دندانگیر نصیب آنها نشده بود  بی تاب بودند و هدفی جز زیر سوال بردن اصالت این صعود نداشتند.

اما آنچه باید بعد از این صعود بدان پرداخته می شد حادثه مرگ یک انسان در این برنامه بود که علت آن ریشه در فرهنگی غلط در بین کوهنوردان ما داشت و آنهم  قله پرستی و عدم تشخیص این امر که گاهی نیز باید بر امیال و خواسته ها عنان زد و برای حفظ ایمنی خود و اعضاء تیم حتی از نزدیکی قله نیز بازگشت.

فرهنگ و دیدگاهی که به تراژدی هایی منجر شد که شاخص ترین آنها حادثه مرگ مرحوم محمد اوراز و سامان نعمتی بود. یکی دیگر از آسیبهای این بها دادن بیش از حد به صعود قله  که متاسفانه در سالیان اخیر نمونه هایی از آنرا در برنامه گاشربروم هیات استان تهران و یا برنامه نوشاق یک تیم از کوهنوردان آزاد مشاهده کردیم این بود که تیمها بعد از عدم موفقیت در صعود قله برای فرار از شرمساری عدم صعود و دستیابی به افتخار کاذب صعود متوسل به دروغگوئی می شدند که این نیز بسی فاجعه بار است.

حادثه مرگ سامان نعمتی علی رغم فاجعه بار بودن و تلخ بودنش می توانست فرصتی برای یک فرهنگ سازی بزرگ در جامعه کوهنوردی ما باشد. کوهنوردان ما باید به این حد از رشد و بالندگی برسند که شهامت پذیرش شکست و تشخیص نقطه بازگشت قبل از قله را داشته باشند.
به امید آن روز

۱ نظر:

  1. شاید اگر اعضای تیم شهامت اینرا داشتند که حداقل یکنفرشان در پی سامان به پائین باز میگشت امروز این مشکلات گریبانشان را نمیگرفت.
    حق باشماست که میگوئید فرهنگ غلط صعود به هر قیمتی کوهنوردی را به بیراهه برده
    متاسفم

    پاسخحذف